Dark Anthology

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΗΣ


Προχωρήστε με εκδίκηση
Ελάτε με την οργή
Ελάτε με τον καταστροφέα 
Από το άγνωστο

Οι άνεμοι φέρνουν τον
θάνατο Οι άνεμοι φέρνουν το θάνατο
Οι άνεμοι είναι βίαιοι
Θύελλες του παρελθόντος

Η ψαλμωδία αντηχεί
Η ψαλμωδία αποκαλεί
Οι ψαλμωδικές φωνές Οι
ρωγμές του πόνου.

Συναρπαστική κάθε αίσθηση
Δαιμονική λαγνεία κυριαρχεί
Ικανοποιώντας κάθε ώθηση
Υποβολή στον τελικό
θάνατο
Το στόμα μου –
Μιλάει για το θάνατο και τη γέννηση
Η λέξη μου
Είναι για κάθε
Αιωνόφιλο
Καμία σφραγίδα δεν θα κρατήσει τη σιωπή μου
Καμία κατάρα
Επειδή είμαι η σκιά του
είμαι το δηλητήριο που δελεάζει.

Αρχαία χάος
Μηδενική αναπαραγωγή στείρων
εγκεφαλων
Χάος
Ριζική φθορά
σπόρων του ανθρώπου
διαβόλου φύτρα
Χάος
Αίματος του χάους
Αυγή των θεών

Προφητείες που κρύβονται μπροστά
στα βάθη του χρόνου
Από πέρα ​​από το σκοτάδι
Θάνατος θα φτάσει
Και ο άνθρωπος φοβόταν την
Αυγή του θανάτου του Να
φωνάξει δυνατά
«Ω, κύριε έλεος»

Οι σταυροφόροι μάρτυρες κηρύττουν
Η σωτηρία χάνεται
Το βασίλειο καταστρέφεται
Οι νεκροί θα ανέβουν
και θα περπατήσουν τη γη
Ευλογώντας τα πρόβατα
Και θα τα ελευθερώσουν
απο την μοίρα τους…

ΟΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ελάτε στην άκρη του λόγου.
Αγκαλιάστε τον ήλιο στη θέση της νύχτας
Ελάτε μέσα στα συναισθήματά σας κάποια στιγμή
δεν έχετε ποτέ καταλάβει την κατανόηση
Πριν η αυγή παραδώσει το φως

Εισάγετε τις σφαίρες της τρέλας στο μυαλό σας
ανοίξτε τις πόρτες και κλείστε τα μάτια σας
διασκεδάστε τις σκέψεις της ατελείωτης κλήσης
ενα μικρό θαύμα για την οραματική
πρόσκληση για αυτόν που διαβάζει ο ουρανός.



ΟΤΑΝ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΦΕΥΓΕΙ

Ήταν μια νύχτα ~ και το σκοτάδι ήταν βαθύτερο
από ό, τι σε προηγούμενες.
Ήταν μια νύχτα ~ και το φεγγάρι ήταν πιο φωτεινό
από ό, τι σε προηγούμενες.

Ήταν μια νύχτα ~ και η σιωπή ξαναγεννήθηκε.
Περπατήθηκα βαθύτερα μέσα στη νύχτα.
Ξαφνικά στάθηκα εκεί ~ μπροστά στο πανίσχυρο δάσος.
Με χαιρέτησε στο βαθύτατο μαύρο του.

Ένα τίναγμα μου έσβησε, το οποίο έπεσε πάνω στο σώμα μου,
σαν την κραυγή του μυαλού μου που με οδήγησε
Ήρθα πιο κοντά στο βαθύ μαύρο του δάσους.
Ήταν το μαύρο δάσος.

Το φεγγάρι αφαιρέθηκε ανελέητα από τις σιλουέτες των
έλατων.
Ήταν μόνο το καθαρό σκοτάδι που με περιβάλλει
με τον πιο ειλικρινή τρόπο
ήρθα στην άκρη του δάσους.
Τα πρώτα μουρμουρημένα δάχτυλα με ζήτησαν.
Τα πρώτα λαμπερά μάτια με παρακολούθησαν.
Εκείνη τη νύχτα, η ύλη πρέπει να αποσυντεθεί.
Το δάσος εμπόδισε την είσοδό του σε αυτόν, μου αρνήθηκε την είσοδό του.

Ενας σκύλος έφτασε στην κόλαση των σκέψεών μου.
Έφτασε στο στόχο της δικαιοσύνης μου.
Βαθαίνοντας βαθύτερα, έφτασα στην τελειότητα.
Έγραψα πάλι εκείνη τη νύχτα την ποίηση του σκότους.
Τα πνεύματα με βοήθησαν.
Με κράτησαν παγιδευμένο στα προστατευτικά τους χέρια.
Και τώρα μένω εδώ.

Η βροχή υποστηρίζει με την πτώση των φύλλων
για την υπεροχή.
Ο ποταμός, παίρνει τα φύλλα,
μαζί με τις σκέψεις σας, μαζί τους και τα μεταφέρει
σε ένα μέρος άγνωστο σε σας.
Η πρόσφορη βροχή αναμιγνύεται με τα δάκρυά σας, τα
οποία το φεγγάρι απαιτεί από εσάς.

Εκεί στέκεστε τώρα και ο παγωμένος άνεμος σας χαϊδεύει απαλά
τη θλίψη από το πνεύμα.
Αλλά τώρα χορεύεις ανάμεσα στα φύλλα.
Τώρα χορεύεις στη βροχή.
Τώρα είσαι μέρος του εδώ…